सभ्यता मरेको मेरो समाज

प्रेम,

किन बुझ्दैन आफ्नो हैसियत

र पुग्छ ‘माथिल्लो जात’ सम्म ?

किन बिर्सिन्छ आफ्नो सिमा

र पुग्छ धर्म, जात, छिचोलेर हृदय भेट्न ?

प्रेमको पनि सिमा हुनुपर्ने होईन र ?

यसको पनि छुट्टै भाषा, बर्ण, धर्म, लिङ्ग हुनुपर्ने होईन र ?

भुल त उसैले गर्यो सायद जसलाई लाग्यो प्रेम 

‘हृदयको भाषा हो’ संवेदना हो, दुई मनको मिलन हो

जुन कुनै रंगले पोतिनु हुदैन।

उ बाँचेको समाजले जे सिकायो

उसले त्यसको ठिक बिपरित गर्यो

र उपहार पायो– क्रुर हत्या

त्यहाँ एउटा प्रेमको हत्या भयो ।

प्रेमको हत्या हुनु भनेको सभ्यताको मृत्यु हुनु हो ।

सभ्यता मरेको मेरो समाजको लाज

म कहिलेसम्म छोपिरहौं ?

कबि परिचय: तुलसी आचार्य साहित्य लेखनमा रुचि राख्छन।